(Q29525)

Versie door KunstmuseumBot (overleg | bijdragen) op 3 apr 2024 om 10:01 (‎Item geleegd: Automatic import with wikibase importer for object ([[<Labels @49b490 _LanguageValues__values={'nl': <LanguageValue @49b6d0 _LanguageValue__language='nl' _LanguageValue__value='Theepot in vorm van feniks, Yixing' _LanguageValue__removed=False>}>|<Labels @49b490 _LanguageValues__values={'nl': <LanguageValue @49b6d0 _LanguageValue__language='nl' _LanguageValue__value='Theepot in vorm van feniks, Yixing' _LanguageValue__removed=False>}>]]))
(wijz) ← Oudere versie | Huidige versie (wijz) | Nieuwere versie → (wijz)

Verklaringen

onbekende waarde
Theepot in vorm van feniks, Yixing (Nederlands)
De theepot heeft de vorm van een zittende feniks. Het deksel is door middel van een zilveren montuur bevestigd aan de pot. In de begindagen van de thee bereidden de Chinezen het drankje door de theebladeren te stomen, samen met aromatische specerijen zoals gember. Iets later verwerkten ze de bladeren tot theetegels, die geraspt werden boven een kom kokend water. Tijdens de Song-dynastie (van 960 - 1279) ging men over op het gebruik van groene theepoeder. Het hete water ging direct in de kop, waarna de poeder er met een bamboeklopper doorheen werd geslagen. Maar ook deze methode was geen lang leven beschoren. Wel namen boeddhistische monniken de methode mee naar Japan, waar het nu nog steeds gebruikt wordt tijdens de chanoyu, de rituele theeceremonie. Ondertussen ging men in China over op een nieuwe manier van theezetten. Tijdens de Ming-dynastie (van 1368 - 1644) liet men de theebladeren direct in het hete water trekken. Hiervoor was een speciale pot nodig: de theepot. De meest populaire theepotten in China werden – en worden nog steeds – gemaakt in het Zuid-Chinese Yixing. Voor deze theepotjes maakt men gebruik van een kleisoort die ‘paarse aarde’ genoemd wordt. Vanwege het ... (Nederlands)
Keramiekmuseum Princessehof, Leeuwarden; Bruikleen Ottema-Kingma Stichting (Nederlands)
Keramiekmuseum Princessehof NO 01188
0 bronnen
De theepot heeft de vorm van een zittende feniks. Het deksel is door middel van een zilveren montuur bevestigd aan de pot. In de begindagen van de thee bereidden de Chinezen het drankje door de theebladeren te stomen, samen met aromatische specerijen zoals gember. Iets later verwerkten ze de bladeren tot theetegels, die geraspt werden boven een kom kokend water. Tijdens de Song-dynastie (van 960 - 1279) ging men over op het gebruik van groene theepoeder. Het hete water ging direct in de kop, waarna de poeder er met een bamboeklopper doorheen werd geslagen. Maar ook deze methode was geen lang leven beschoren. Wel namen boeddhistische monniken de methode mee naar Japan, waar het nu nog steeds gebruikt wordt tijdens de chanoyu, de rituele theeceremonie. Ondertussen ging men in China over op een nieuwe manier van theezetten. Tijdens de Ming-dynastie (van 1368 - 1644) liet men de theebladeren direct in het hete water trekken. Hiervoor was een speciale pot nodig: de theepot. De meest populaire theepotten in China werden – en worden nog steeds – gemaakt in het Zuid-Chinese Yixing. Voor deze theepotjes maakt men gebruik van een kleisoort die ‘paarse aarde’ genoemd wordt. Vanwege het ... (Nederlands)
onbekende waarde
gemodelleerd (Nederlands)
onbekende waarde
in mal gevormd (Nederlands)
onbekende waarde
ingegrift (Nederlands)
onbekende waarde
ongeglazuurd (Nederlands)